శ్రీవాహిని

మాటల్లోకి మారని భావం, చేతల్లోకి చేరని చింతన, సాంద్రతలేని ఆర్ద్రత, ఊరటనివ్వని స్వాంతన, ఏకాంతాన్ని తరమని తోడు, నీ, నా తనాలు నిండున్న స్వార్ధాన్ని మీరి మనిషిలా బ్రతకాలనుంది... ప్రశ్నలకి ప్రాణం పోయలేని, వెన్నులా నిటారుగా నిలబడలేని, కాలాన్నే నిలదీసి అడిగలేని, నిజాలకి అద్దం పట్టలేని, నిస్సహాయతని దాటి ధైర్యంగా చూడాలనుంది... రాయాలనుంది ఊరికే అలికినట్టు కాదు చెరగని శిలాక్షరాలను విరగ రాయాలనుంది... నడకతెలియని మార్పుకి అడుగులెయ్యడం నేర్పించినట్టు, మగతలో ఉన్న చైతన్యానికి కళ్ళు విప్పి చూపిచ్చినట్టు, తరతరాలుగా తుప్పుపడ్డ తేజాన్ని కడిగారేసినట్టు, రాయాలనుంది... రాయగలగాలే కానీ, ఉవ్వెత్తున ఎగిసిన ఆవేశానికి, ప్రతీ మనస్సూ కాగితమే... కాయగలగాలేకానీ, ఎగసిన ఆవేశాన్ని మోసే, ప్రతీ మస్తకమూ కలమే... కలాన్నై, కాగితాన్నై రాసుకున్న వస్తువునై, తెలుసుకున్న తత్వాన్ని కవిత్వాన్నైపోవాలనుంది, అపర బ్రహ్మలా...